Herfstlied  Droeve tonen van violen die in 't najaar klinken laten mijn hart in verlangende smart verzinken. De keel gesnoerd, doodsbleek, geroerd als klokken luiden, denk ik nog aan wat is gegaan en wil ik huilen. En ik moet voort waar wind mij voert, mee op zijn boze pad, van hier naar daar, als was ik maar een najaarsblad. Translated by M.H. Teunissen